Przepisy prawa gwarantują ratownikowi medycznemu ochronę niezakłóconego wykonywania obowiązków służbowych. Naruszenie nietykalności cielesnej lub czci ścigane jest z oskarżenia publicznego. Ratownik medyczny korzysta bowiem z ochrony przewidzianej dla funkcjonariuszy publicznych.
Zgodnie z art. 115 § 19 kodeksu karnego Osobą pełniącą funkcję publiczną jest funkcjonariusz publiczny, członek organu samorządowego, osoba zatrudniona w jednostce organizacyjnej dysponującej środkami publicznymi, chyba że wykonuje wyłącznie czynności usługowe, a także inna osoba, której uprawnienia i obowiązki w zakresie działalności publicznej są określone lub uznane przez ustawę lub wiążącą Rzeczpospolitą Polską umowę międzynarodową.
Przesądzają o tym przepisy ustawy o zawodzie ratownika medycznego oraz samorządzie ratowników medycznych (art. 37), w którym wskazano: Ratownik medyczny podczas wykonywania czynności, o których mowa w art. 33 wykonywanie zawodu ratownika medycznego ust. 1 oraz ust. 2 pkt 1, 2, 4 i 5, oraz w związku z ich wykonywaniem korzysta z ochrony przewidzianej dla funkcjonariuszy publicznych na zasadach określonych w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny
adwokat AOTMiT badania bezpieczeństwo biuro nieruchomości budżet CDC ciąża jet lag kara finansowa klauzula kobieta ciężarna kontuzja kremy i olejki kurator lekarz leki medycyna chińska Ministerstwo Zdrowia nfz odwołanie wizyty oliwka ospa wietrzna oświadczenie pacjent pośrednictwo nieruchomości prawo medyczne proktolog recepta refundacja resocjalizacja rozgrzewka rytmy sport szczepionka szpital sąd umowa pośrednictwa WHO wizyta lekarska wyrok zioła zmiana strefy czasowej świadczenia medyczne świadczenie zdrowotne
Szczególną ochronę nad funkcjonariuszami publicznymi umieszczono w rozdziale XXIX kodeksu karnego, zatytułowanym: Przestępstwa przeciwko działalności instytucji państwowych oraz samorządu terytorialnego. Podstawowym celem wyodrębnienia tych przepisów jest ochrona autorytetu instytucji państwowych, organów władzy publicznej, która służyć ma ściśle z zapewnieniu możliwości efektywnego wykonywania funkcji.
Przepisom tym Sąd Najwyższy poświęcił uwagę w postanowieniu z dnia 28 kwietnia 2016 r. (sygnatura akt: I KZP 24/15), w którym stwierdzono że ochrona nie obejmuje czasu pełnienia dyżuru, jeśli w danym momencie medyk tylko oczekuje na wezwanie do wyjazdu załogi karetki pogotowia ratunkowego.
