W Polsce nie wypracowano dotąd jednolitego stanowiska dotyczącego możliwości świadczenia pracy przez personel zakażony wirusem HBV, HCV czy HIV. Dlatego też, często korzystamy z opracowań zagranicznych, a wypracowane standardy orzecznicze stosujemy w naszej codziennej praktyce. Odpowiadając na zadane pytanie, oparłem się więc na wytycznych brytyjskich – “Integrated guidance on health clearance of healthcare workers and the management of healthcare workers living with bloodborne viruses (hepatitis B, hepatitis C and HIV)”, opublikowanych przez UK Health Security Agency (wg stanu na listopad 2021).
Kluczową informacją jest fakt, że większość procedur klinicznych (w tym wiele inwazyjnych) nie stwarza ryzyka przeniesienia wirusów krwiopochodnych z personelu medycznego na pacjenta. Wobec powyższego mogą być one przeprowadzane, pod warunkiem przestrzegania odpowiednich środków zapobiegania zakażeniom.
Procedury, w których istnieje możliwość przeniesienia wirusów krwiopochodnych z pracownika medycznego na pacjenta (nazwijmy je „procedurami istotnego ryzyka”) to takie, kiedy uraz pracownika może spowodować zanieczyszczenie otwartych tkanek pacjenta jego krwią. Są to więc takie procedury czy zabiegi, podczas których dłonie pracownika w rękawiczkach mogą stykać się z ostrymi narzędziami, końcówkami igieł lub ostrymi tkankami wewnątrz otwartej jamy ciała pacjenta, rany lub ograniczonej przestrzeni anatomicznej, gdzie dłonie lub koniuszki palców mogą nie być przez cały czas całkowicie widoczne.
